BATINIZ! DOĞUNUZ, BATINIZ HEPİNİZ BATINIZ!!!

Likitler mevduatlarımıza tane tane damlarken...

diyorum, neden olmasın?

Siz de batınız.

Batınız, batınız
Doğunuz, batınız, hepiniz batınız.
Üstelik tam zamanında battınız.

az önce,

biraz sonra

ve şimdi...

Önünüzdeki fonu, şu gördüğünüz...

dölara yatırır mısınız?

bi parça da b-likit lütfen...

iyi.

Şimdi batınız, hemen batınız.

Aah bilemezsiniz nasıl güzelsiniz...

Sanki bir devletin çok derin kıyısından

bir katil getireceksiniz.

Bilemezsiniz ne güzel, dölar yeşili,
Yüro fuşyası rengarenksiniz.

öylesiniz, öylesiniz...

Hafifçe sıçrayaraktan

azıcık eğilerekten

Ansızın çekilerekten geriye

koşaraktan öne doğru yeniden

Sürekli devinimler, sürekli sesler...
Battılar, batacaklar, batıyorlar...

Battılar, batacaklar, batıyorlar...

Battılar, batacaklar, batıyorlar...



Not : Öncelikle Fazıl Hüsnü Dağlarca ağabeyime allahtan rahmet diliyorum. Kendisi şiirin büyük kalelerinden biri idi. Ruhu şad olsun. En büyük güneş gözlüğümü takıp Teşvikiye Camiinde olacağım. Majör depresyona girmemse kaçınılmaz.

Ve sonra merhaba sevgili şiir bağımlıları! Özledik biribirimizi sanırım lakin işlerimin yoğunluğundan bir süre uzaklarda kaldım sizlerden. USA e uçmak zorunda kaldım. Geçenlerde Nişantaşında arkadaşlarla 11 inci yüzyıl şiirini irdelerken burnuma tanıdık bir yanık kokusu geldi. Dedim bu benim paralarım! Yandı gitti paralar! Lehman biraderler batıyor! Derhal gittim paramın bir bölümünü kurtarabildim. Gerisini çekemedim battı gitti mevduat sektörünün karanlık sularına ama olsun! Derhal gülümsedim çünkü her kriz bizi devrime biraz daha yaklaştırıyor. Bunu iliklerimize kadar hissetmemiz lazım. Ben bunu New Yorktaki homelessların gözlerinde okudum! Büyük bir hınç var gözlerinde hepsinin! Benden 1 dölar istediklerinde benim “fok off madafaka!” reaksiyonumdan sonra gözlerini görmeniz lazımdı sevgili şiir tutkunları : )) Öylesine büyük bir nefretti ki çok umutlandım. Dedim bu insanlar kesin devrim yapar, kurtuluş günü çok yakın. Öylesine coşku doldum ki gidip bunlara bi varil Brent petrolü alıp, şoförle yolladım. Yakıp bütün gece ısındılar, eğlendiler. Ben de onları limuzinimden izledim, sıcak şarap içtim onlara bakarak. Neyse şiirimize dönelim. Farkındasınızdır bu şiirimde büyük bir imajinatif atak yaptım, dizginlenemez bir imge okyanusunda tsunamiler gibi çarptım suratınıza kelimelerimi. Alegorilerimden tarumar oldunuz, hercümerç olmuş duygu dünyanızın hala kendine gelebilmiş olduğunu hiç sanmıyorum. Ama bu benim suçum değil dostlarım, şiirin gücü bu işte. Cesare Pavese nin de demediği gibi “Şiir dünyanın en büyük tokadıdır!” Tokat delisi edecem sizi ben ölene kadar! Sizi bilmem ama ben şiirimi bitirip okuduğumda ağladım. Ama öyle normal bir ağlama değildi bu sanki kendi cenazemde saf tutmuştum sanki kendi bedenime giren bir çivi gibiydim sanki bir balığı yakalayan olta gibiydim. Bunlara ağladım. Çok güçlü bir şey gizli içinde bence bu şiirimin. Fakat bunu yazarken asla hissedemiyorsunuz. Okurken hissediliyor, bittikten sonra sanki şiirin içindeki her bir kelime bir büyük bedeni oluşturan bir hücre haline geliyor ve siz şiiri kelime kelime okuyunca şiir canlanıveriyor ve bir heyula beden gibi üzerimize geliyor. Çaresizce izliyorsunuz devinimi. Az sonra ezileceksiniz bunu biliyor fakat hareket edemiyorsunuz daha doğrusu etmek istemiyorsunuz adeta bir bilinçli özkıyım, müntehirin ötenazisi bu. Şiirlerin lincine uğramak, bu ne güzel bir ölüm şekli. Umarım benim sonum da böyle olur. Dizeler bir bir bedenime saplansın şövalye kılıçları gibi, kafiyeler gibi insin kafama gözüme benzer darbeler, derbederler gibi dövsün beni beyitler. Varsın bir meczup ölmüş desinler! Şiir sonum olsun yahut bir şiir yazarken öleyim. Ahhh hayat en azından bunu esirgeme benden, en azından bunu çok görme bana. Hayat seni sevmiyorum! Kapitalizm seni hiç sevmiyorum! Şiirlere gelesiceler sizi!