KORKU YAKAMDAN DÜŞMÜYOR...

Telefonda “Aloee” kelimesini duyar duymaz anında tanımıştım onu. Sanki yüzyıllar öncesinden gelen bu ses elimi ayağıma dolaştırmış fakat savunma mekanizması mıdır nedir yine de “Kimsiniz?” lafı çıkıvermişti ağzımdan. Her zamanki gibi salaktım. “Ben Ebru ya tanımadın mı?!!!” dedi. “Aaaa Ebru merhaba naber yeea?” dedim şaşırmış gibi, sahtekarca. Sesim titriyordu heyecandan. Dizlerimin bağı çözülmüştü. “İstanbuldayım. Eğer müsaitsen yarın akşam görüşmek isterim seninle” dedi.

Seneler önceydi. Her gün okula onun için giderdim. Her sabah onun için uyanırdım. Her şarkıyı, her olayı ona anlatmak için dinlerdim ve okul bitti. O İngiltere’ye gitti. Bir daha da ne gördüm onu, ne de duydum düne kadar. Bu akşam her zamanki yerimizde, Kadıköydeki kayalıklarda buluşacaktık. Nefes alırken ölecek gibi oluyordum heyecandan. Bunca sene sonra ?!!! Ebru : ))))))))))

Birkaç aydır birlikte olduğum kız arkadaşımı arayıp, uyduruktan bir kavga çıkarıp ayrıldım. Ebru dan başka hiçbir şey düşünemiyordum çünkü. Yılların adı var, göz yaşlarımın tadı var. Yıllar önce, yıllar boyunca ona aşık kalmıştım. Hiçbir zaman birlikte olmayı beceremedim. Hiçbir zaman unutmadım. Hiçbir zaman ona açılmadım. Bazı geceler, çok fazla geceler o sarhoşken, onu eve bıraktığımda istesem öpüşebilirdim belki sevişebilirdim bile belki fakat asla cesaret edememiştim. Asla onu o halde kullanmak aklıma dahi gelmemişti. Onu düşünerek uykuya dalardım sabahlara karşı. O hep karizma adamlarla birlikte olurdu. Çılgın adamlar, yazar adamlar, şair adamlar, müzisyen adamlar. Sürekli başka başka adamlar gelir geçerdi yanından.

Bir gece, o son gece, upuzun bir akşamın gecesi, sarhoş sarhoş Kadıköyde kayalıklarda oturmuş içiyorduk Ebruyla. Omzuma başını yasladı. Götüm titremeye başlamıştı heyecandan. Dimdik durmaya çalışıyor, sanki Ebrunun kafasının ağırlığı bana kuş tüyü gibi geliyor gibi yapmaya çalışıyordum. Göğüs kaslarımı sıkmış dimdik duruyordum. Ebru da gittikçe tüm ağırlığını bana veriyordu. Belim zonkluyordu. Kayanın sivri ucu çok rahatsız ediyordu altımdan. Bir yandan da tüm bir kokusu burnuma, ordan beynime ordan… Muhteşem kokuyordu. İnanılmaz mutluydum ağlamaya başladım. “Ebru” dedim. “Efendim?” dedi. Tüm cesaretimi toplamıştım. “Ebru ben…” dediğim an bir gökgürültüsü koptu arkamızda, gecenin karasında. “Öaağğğrrhhhh Ebru lan sen misin?” diye. “Oha Berk? Hahahh olm ne arıyorsunuz burada?” dedi Ebru. Akabinde birbirlerine sarıldılar. Yaklaşık 15 dakka sürdü sarılma merasimi. Bana kimse sarılmadı. Yanımıza 16-17 kişi oturdular. Yanımda oturan kız bana “Niçin ağlıyorsun?” dedi. “Siz gelmeden az evvel gözüme deniz anası değdi” dedim. Hayvan gibi güldü. Ebru Berk’in neredeyse kucağında oturmuş ona az evvel bana anlattığı hikayeyi anlatıyordu. Araya girip hikayenin sonunu söyleyesim geliyordu ama susuyordum. Yanımdaki kız “Deniz anası nası değdi ya gözüne?” dedi. Kıza cevap vermedim. Ben artık Ebrudan o kadar uzakta oturuyordum ki sanki orada oturmuyordum, eve gidip otursam aynı şeydi. Öyle de yaptım. “Ebru iyi geceler görüşürüz” dedim. Fakat cılız seslenişim, Berk’in bi esprisiyle kalabalığın patlattığı kahkahaların arasında kayboldu gitti, ben de Kadıköy’ ün karanlık sokaklarında. Ebruyu son görüşüm o geceydi.

Ebru orada oturuyordu. Bir ara tökezledim etrafı seyrederek yürümeye çalışırken sanki onu görmemiş gibi yapacam diye. O kadar güzeldi ki. Saçları her zamanki gibi kızıldı. Rengarenk bir hırka vardı üzerinde. Yüzü bana doğru döndü. Ekvator gibi yayıldı gülümsemesi yüzüne ve çığlıklar atarak bana doğru koşmaya başladı. Gözleri Yağmur ormanları kadar yeşil, ıslak, diri ve canlıydı. Üstüme atlayıp sarıldı. Kokusu aynıydı. “Şimdi ölsem ne güzel olur lan” diye düşündüm. Belki de artık şansım dönmüş, zamanım gelmişti. Ebru anlamıştı asıl benim onu sevdiğimi. Sıkıca sarıldım ona.

Oturduk epey, bir sürü konuştuk, şarap içtik. Güneş battı. Bana sürekli garip garip bakıyor sonra da gülümsüyordu. Gözlerinde yakamozlar batıp çıkıyordu. Ölecektim heyecandan. Bu bakışlar hiç normal değildi. Kesin bana bir şey söyleyecekti. Çekiniyordu. Elimi tutup o Elf gibi sesiyle “Korku yakamdan düşmüyor” u söylemeye başladı. Murat Çekem duysa, şarkıyı ona bırakıp gider Tibete yerleşirdi eminim, belki de yerleşmiştir gerçi bilmiyorum epeydir görmüyordum kendisini. Ebru ellerimi seviyor, bana bakıyor sonra denize uzaklara dalıp geri geliyordu gözlerime. Ben ara ara ağlamanın sınırlarına gelip zor toparlıyordum kendimi. Öyle mutluydum ki!!! Sanıyorum bu geceden sonra artık hayatım asla eskisi gibi olmayacaktı. Sonunda ben de mutlu olacaktım. Ebru en sonunda her iki elimi de ellerinin arasına aldı ve 1 dakika boyunca gözlerimin içine baktı. 2 şişe şarap içmiştim. 1 dakika bana 1 ömür gibi gelmişti ve artık zamanı geldi diye düşünüp, gözlerimi kapatıp, dudaklarımı yıllardır üzerlerine gömmek istediğim, o inci dişlerin pembe surlarına uzatırken, Ebru’nun sesini duydum. “ Bana 5000 YTL borç verir misin? Berk’in işleri biraz bozuk da …”

Gözlerimi açtım. Komaya girmiştim ya da çıkmıştım, o an bilemedim. Büzülmüş ve uzamış dudaklarımı geri çektim. Kaşlarım epey bi havaya kalkmıştı. Bir süre Ebru ile elele tutuşarak bekledim. Hala bana gülümseyerek bakıyordu boklu dere rengi gözleriyle. Sonra “5000YTL borç mu vereyim???” dedim hayretle. Söylediğim şeye kendim bile inanamıyordum. Bunca yıldan sonra, olacak şey değildi.

Ebru’nun rengarenk hırkasının üstüne kustum. Ağlamaya başladım…