MAHALLEMİZİN MUHTARI MUHİTTİN ABİ...

Merhaba,

Dün ikametgah ilmuhaberi gerektiği için muhtarlığa gitmem gerekiyordu. Nüfus cüzdanı sureti gerektiği için nüfus müdürlüğüne gittim fakat ismim yerinde “Capcom Entertainment” yazıyordu. Bu ne dedim? Gülümsedi nüfus memuru. “Kardeşim bu ne?” dedim. “Benim ismim bu değil ki? Nasıl bir isim bu?” diye sordum. Adam bana zalimce gülümseyerek “Peki isminiz nedir?” dedi. “Benim ismim...????” dedim ve kaldım. İsmimi bilmiyordum. Nüfus dairesinde görevli tüm memurlar kafalarını bana çevirip kahkahalar atmaya başladı. Ağlayarak dışarı koştum. Perperişan sokaklardan evime doğru koşmaya başladım. Sulara bata çıka, patlamış devrilmiş arabaların yanından geçerken bu kez belediyeye küfür etmedim. Çünkü dikkatim sol gözü eline akmış bi adam takılmıştı. Göz göze geldik fakat o inanılmaz üzgün bana baktı. Devam ettim. Planetaryumun yanından geçerken birden durdum. Bunca sefaletin içinde bu tesisin ne işi vardı? Her yerde “Capcom Entertainment” yazıyordu. Aklım gidip geliyordu. Bazı günler deja vu yaşadığımı hissederdim. Bugünü de sanki defalarca yaşamışım gibi bir his vardı içimde. Tam bu sırada mahallemizin muhtarı Muhittin Abiyi gördüm aşağıda. Beni görür görmez inanılmaz bir hızla yanıma geldi. Bu kez kaçmadım. Ne olacaksa olsundu artık delirecektim bu saçmalıkta. Tam yanıma geldiğinde gözlerimi kapayıp, ellerimle de yüzümü kapamıştım. Yanımda bi rüzgar esti. Ellerimi gözümden çekip Muhittin Abiye baktım. Yoktu fakat ardımdan inanılmaz patlamalar ve sesler geliyordu. Başımı çevirdiğimde Muhittin Abinin birisi ile dövüştüğünü gördüm. Çok kısa bir süre içinde Muhittin Abi dövüştüğü kişinin boynunu kırmıştı. Sonra arkasını dönüp bana doğru yürümeye başladı. Ben öylece kalakalmıştım. Mahallemizin muhtarı Muhittin Abi çok yorgun başı önünde yürüyordu. Yanıma geldiğinde “Sa... Sa.. sayın muhtarım neler oluyor burda?Polis çağıralım mı?” diyebildim. “ Ne muhtarı ne polisi salak!!! Kaç git burdan birazdan yine gelir. Kesin save yapmıştır” dedi. Hiç bir şey anlamamıştım. Yanımdan geçti gitti Muhittin Abi. Az evvel fırlayıp çıktığı yere gidip öylece durdu. Yüzü duvara dönüktü. Gerçekten de Muhittin Abinin az evvel boynunu kırdığı adam yine aynı yerde belirmiş mahallemize doğru ilerliyordu. Elinde inanılmaz büyük bir silah vardı. Muhittin Abi inanılmaz bir hızla yanıma geldi. Bu kez gözlerimi kapatmadım. Ağzım bi karış açık öylece bakıyordum. Muhittin Abi adamı yine öldürdü fakat bu kez biraz daha uzun sürmüştü. Yine az evvel yüzü duvara dönük beklediği yere gidip beklemeye başladı. Kafasını bana çevirip “ Hala burda mısın sen! Salak evine gitsene! Bu kez büyük ihtimal beni öldürüp geçecek. Ölmek mi istiyorsun? ”

“Belki de evet” demek istedim ama Muhittin Abiye cevap vermeden eve doğru yürümeye başladım. Boğazıma birşey takılmış gibi yutkunuyordum. Ardımdan tam da Muhittin Abinin söylediği gibi patlamalar sesler yine sökün etmişti. Adam yine gelmişti. Sokağa girdiğimde solumda beliren bidondan sesler duydum. Bidonun kapağını kaldırdığımda içinde bana bakmakta olan bi yaratık gördüm. “Kapatsana be!” dedi. Tam bu sırada Muhittin Abinin acı dolu böğürtüsünü duydum. “Nemesisi geçti işte. Birazdan bizim saldırmamız gerekiyor. Evine git.” “Nemesis kim? Sen neler söylüyorsun kuzum?” diyecektim ki bizim oğlanın sürekli oynadığı oyun aklıma geldi ve sustum. Yüzüm kireç gibi oldu. Muhtarlık sandığım binanın önünden geçerken Muhittin Abinin halaoğlunun resmini gördüm. Adresi Silent Hill/Konami idi... Piramit Kafa...

Duyduklarıma gördüklerime inanamıyordum ama artık herşeyi anlamıştım. Mahallemiz, ailem, Muhittin Abi, ben komple bir yalanmışız. Meğerse bizler “Resident Evil” oyunun içinde sizin hiç önemsemediğiniz, bombalayıp geçtiğiniz, o karakterle bu karakterle dövüştüğünüz sokaklarının, sizin hiç görmediğiniz sakinleriymişiz. Mahallecek hayatımız boyunca yaşadığımız o korkunç geceleri, çığlıkları, bombalamaları, travmaları düşündüm. Ben de sizlere dert yanıp duruyordum meğerse tüm bu olayların müsebbibi sizlermişsiniz. Zavallı Muhittin Abi, zavallı biz. Lanet olsun size oyun müptelaları! Elveda...