LASTİĞİ GEVŞEK AŞÖRTMEN

O gün odamda oturmuş karlı zirveleri, dünyanın en yüksek noktalarını düşünüyordum. Ortalıkta fink atan vahşi hayvanları. Hele o görsel şov. Dünyayı bundan daha iyi algılama olanağı olduğunu hiç sanmıyorum. Derhal çantamı toplayıp dağlara çıkmaya karar verdim. Nasuh Mahrukiyi ölesiye kıskandım. Kediler gibi sinirli sesler çıkardım. Evimizin kar leoparı olmayı gözüme kestirdim. Koridora çıktım, yolum uzundu.

Evin tüm kapı pencerelerini açtım. Vantilatörü çalıştırıp koridorun ucuna koydum. Rüzgarın sesini kulaklarımda hissediyordum. Sevinçli bi keçi gibi dört ayak üzerinde kaslarımı kasarak zıpladım dağlarda.

Sürünerek koridoru geçtim. İlk önce mutfak dolaplarına tırmandım. Zorlu bir parkurdu. Fakat disiplinli bir çalışma ile başardım. Mutfak dolapları ile tavan arasındaki o küçücük yere kamp kurdum. 2 saat orada yaşadım. İçime tertemiz oksijeni çekip depoladım. Etrafta gezinen vahşi dağ karıncaları vardı. Bir de ölü dağ karasineği. Şarkılar söyledim dünyanın tepesinden. Keşif gezisi yaptım pıtı pıtı. Zirveden aşağıya leblebi attım. Doğayı tüm hücrelerimde hissetmek gibisi yoktu. Kurtları düşündüm, biraz uludum.

Şimdi ki hedefim annemlerin elbise dolabı idi. Koridora çıktım. Bu kez çok daha sarp ve dik bi yalçın dağ beni bekliyordu. Üstelik tutunacak ne bir dal ne de kaya kırıkları vardı. Mutfak mermeri büyük bir platoydu ve çok yardımcı olmuştu zirve tırmanışında. Fakat bunu da başardım. Gardırop ile tavan arasında yaklaşık 30 santim olduğundan bu kez yatarak kamp kurdum. “Ilgaz Anadolunun sen yüce bir dağısın” adlı şarkıyı söyledim. 1 saat de orada oksijen depoladım, tavana baktım. Tavanla burun burunaydım. Sıkıntılıydım, dağ havası beni çarpmıştı. Bir ara annemi aşağıdaki ovada ismimi haykırırken duydum daha sonra dış kapının sesini. Derhal aşağı indim. Vaktim çok azalıyordu çünkü Everest beni bekliyordu.

Salonda devasa heybetiyle duran büfenin önünde şaşkın gözlerle doğanın bu ulvi mücizesine tanıklık ediyordum. Nerden baksan 6 metreye 3 metre vardı. Her yerine un döktüm büfenin. Tam bi zirve olmuştu karlarla kaplı. Gözlerimden bir damla yaş süzüldü. Vantilatörü salona getirip büfeye doğru çalıştırdım. Doğa şartları zorluydu, deli gibi rüzgar esiyordu. Kulağım dondu. Tırmanıştan önce gücümü toplamak için büfenin önüne kamp kurup uyudum biraz. Zımba gibi uyandım. Vakit kaybetmeden aşörtmenimi belime doğru çekiştirip tırmanışa geçtim. Fakat bu kez zirvede yer yoktu. Büfe neredeyse tavanla beraberdi. Zirveye parmağımı soktum bir süre. Üşüyordum, acıkmıştım. Zıbınımdan beyaz peynir, ekmek ve süt çıkardım. Heidi gibi yiyecektim. Fakat tam bu sırada arkamdan kar adamı Yetinin geldiğini duyduğum için dengem bozuldu. İşaret parmağım zirveye takıldı ve büfenin bazı parçaları ile beraber yere doğru harekete geçtim. “Yeti kaaç! Çııııııığ!” diye haykırdım.

Çok kötü düşmüştüm. Yeti başımda “Oğlum iyi misin?” diye ağlıyordu. Yerel halktan bi kadın da şifalı bitkilerle beni iyileştirmek için başıma koşuşmuştu. Kar yağmaya başlamıştı, yıldızlar vardı başımın etrafımda. Yerli kadın Yetiden üzerimdeki çığı kaldırmasını istedi. Kar adamı Yeti üzerimdeki tüm çığı kaldırdı. Çığ kalkar kalkmaz koltukla oluşturduğu yaşam üçgeninde yattığım anlaşıldı. Turp gibiydim. Şifalı bitkileri inanılmaz bir hızda etki eden Yerli kadına teşekkür ettim “Sen beni iyileştirdin Buda da senin oğlunu iyileştirsin” dedim. “Bu da mı başımıza gelecekti, neler diyorsun sen oğlum?” dedi kendi dilinde ama kadın “Sen nerden biliyorsun benim oğlumu, bu bi mucize” dedi bence. Gülümsedim. Gözü yaşlı Yeti'ye “Kim ne derse desin ben hep inanmıştım senin varlığına Yeti, mitolojik hayvan!” dedim. Her ikisi de bana sevgi dolu gözlerle bakıyorlardı. Çığ beni yere fena çarptığından başımın arkası zonkluyordu. “Daha gelmem Evereste” deyip, bayıldım...